Ik voel me klein

Ik voel me klein

En gezegend tegelijk

Ik voel me nederig

En vereerd tegelijk

Ik voel me geroepen

En monddood tegelijk

Een oorlog, een wereldwijd virus, wereldse uitdagingen

Terwijl wij leven kunnen vol zingeving en betekenis

Zoveel wijze heren en dames

Die al woorden geven aan al wat speelt

Zoveel mensen die weer zoeken naar een nieuwe vorm

Want hoe leef je door, wanneer er zoveel rouw heerst

Hoe leef je voor, aan je kinderen

Dat je niet je dag laat bepalen door wat je op het Jeugdjournaal ziet

A return to love, las ik gisteravond

Zo treffend

Zo treffend

Marianne Williamson schrijft over angst en over leven

Over dood en over vrede

Ik hoef het niet ook te doen

Ik hoef me niet publiekelijk te uiten

Waar anderen dat al zo treffend doen

Ik houd het klein

Ik richt me op mijn gezin en mijn naasten

Ik val en ik faal, ik sta op en ik straal

Zoveel mogelijk

Want leven met rouw, kan ik je zeggen

Is een zware dobber

Voor mij persoonlijk is het tijd

Om te blijven herinneren licht te leven

Ondanks alle, alle, alle ellende die er ook is

Het is niet dat ik wegkijk

Het is niet dat ik naïef ben

Het is dat ik de mensen eer die ik opvoed

Mijn kleine jongens en meisje

Het is dat ik hen probeer zo min mogelijk angst vóór te leven

Want angst, trauma’s en depressies maken je ongelukkig

En ik geloof, mijn liefsten

Dat dat niemand dient

Dat de zware rouw die wij gevoeld hebben

Die voelen zij ook

Ik leef mijn kinderen voor licht te leven

En dat gun ik werkelijk de wereld

Want die lichtjes zijn o zo nodig

Wanneer de wereld donker kleurt. 

Foto gemaakt door Annabel Jeuring

PS Het boek van Marianne Williamson dat ik lees is de Engelstalige 'A return to love'.
De Nederlandse vertaling vind je hier.