Voor huilen hoef je niet te schuilen

‍Voor huilen hoef je niet te schuilen

Het is een regenachtige herfstdag geloof ik, een paar jaar geleden. Ik ben met Morris en Dees in het park, ‘bij ons in de achtertuin’. De plek waar ik zelf opgroeide, met mijn opa naar kuikentjes ging kijken bij de vijver en ze stiekem vast mocht houden van hem. En aaien. Dit park dus, maar nu met mijn eigen kinderen. Morris kon net fietsen en natuurlijk ging de fiets mee. Maar ik was hem ineens kwijt. Ik zag alleen Dees nog. 

Ik keek om me heen, dichtbij en vooral ook in de verte. Want ja, hoe cool is het als je kan fietsen, dat je dan ook snel en ver weg kan fietsen. Op avontuur!! Maar nee. Ik zag hem niet. 

En ineens… hoorde ik hem… huilen.
Ik zag hem niet, maar hoorde hem wel. 

Hij had zich verstopt. Achter een struikje. Met fiets en al. Ik liep (rende!) er naartoe, uiteraard samen met mijn andere zoontje en ik hoorde alleen maar: “NEE! NEE! GA! WEG!!” Ik overlegde met Dees dat hij even een eindje verderop op me zou wachten en zei dat ik even alleen naar Morris wilde. 

Hij bleek uit de bocht te zijn gevlogen met zijn fietsje. Grind. En hij wilde niet huilend gezien worden. Daar ontstond een van onze leefregels voor thuis:

Voor huilen hoef je niet te schuilen.

Inmiddels worden de leefregels vaak in de bakfiets van school naar huis al uitgelegd aan vriendjes die komen spelen. “Bij ons thuis zijn de regels..” zei Dees onlangs en hij vervolgde met:

“Voor huilen hoef je niet te schuilen”

“Nee is oké”

“Van proberen kun je leren”

“Iedereen heeft een blootje, dus je hoeft je er niet voor te schamen”

En volgens mij volgden er nog een stuk of wat. 

Wat zijn jouw leefregels, voor jezelf en/of je naasten?
Ik ben heel benieuwd! Stuur je me een berichtje, bijvoorbeeld via Instagram? Wellicht kan ik het vervolgens delen, zodat je er mensen mee kan inspireren!