Een paar van mijn helden

De "Heldenatlas" dus. Ik schuw het woord 'helden' niet meer. Sinds ik mama ben, ben ik er helder over. Dit zijn mensen die me inspireren en ik merk dat mijn kinderen er ook geïnspireerd door raken. Geregeld zeggen ze tijdens het bedritueel iets over een van hen, gekoppeld aan een uitdaging waar zij in dat dagje mee geoefend (geworsteld?) hebben. Ze zijn daarin niet alleen.

Je bent niet alleen

Precies dát is mijn motivatie om dit platform te runnen. En überhaupt te doen wat ik doe, ook naast deze online etalage van verhalen. Je bent niet alleen. Je bent niet alleen. Je bent niet alleen. Knoop dat goed in je mooie oren. Zo vaak heb ik in het leven meegemaakt (vooral sinds ik ‘ouder’ ben; ik ben tijdens dit schrijven 42 lentes jong, maar minstens zo jong van geest, haha) dat mensen denken dat ze alleen zijn. Niet alleen als in ‘eenzaam’, maar alleen in hun ervaring. Alleen in de struggles, alleen in de strijd, alleen in onwetendheid, eenzaamheid, verbittering, strijd, zoektocht of anderszins. Door openheid te bieden over uiteenlopende onderwerpen hoop ik mijn kinderen en jou te inspireren en te doen beseffen: je bent niet alleen.

Hierover heb ik een supertof boek op de kast staan: de ‘heldenatlas’, met daarin verhalen, levenslessen en illustraties van uiteenlopende helden. Van filosofen, ontdekkers van het licht, van Apple, van Facebook (is toch oprecht een doorbraak geworden in de manier waarop we online contact met elkaar hebben momenteel), van Frida Kahlo tot Ghandi en ga zo maar door. Helden dus.

Een paar van mijn persoonlijke helden, in volgorde van dat ze me te binnen schieten

1. Edith Eger

‍Eén van mijn helden, die niet in bovengenoemd boek staat:: Edith Eger. Een 90+ heldin. Een dame die concentratiekamp Auschwitz overleefde en zichzelf trainde niet als slachtoffer maar overlevende te zien. De vrijheid in haar hoofd besloot ze altijd voor zichzelf te houden. Ze konden haar alles afnemen, waaronder haar dierbare gezinsleden, maar haar gedachten niet. Is het niet precies dat, wat ook Nelson Mandela hielp om te overleven? 
> Hierover later zéker meer op dit platform.

2. Oprah (Winfrey, maar zij kan het zich permitteren aan alleen haar voornaam genoeg te hebben)


Wat een inspiratiebron is zij zeg! Toen ik een klein meisje was en mijn twee zussen zeven jaar ouder waren had ik andere muziek, tv and so on om me heen dan leeftijdsgenoten. Ik zo bleu, zij al pubers. Mijn zus Debby keek vaak naar Oprah en luisterde naar Celine Dion en Tina Turner. Tot de dag van vandaag allemaal inspiratiebronnen voor me. Zo tof dat al deze (voor mij) helden uit de kast kwamen en naar buiten durfden te treden met hun talent. Van zingen tot talkshowhost; allemaal op aarde om iets te delen. Dat maakt ze raakbaar. En I love it! 


> Hierover meer op dit platform.

3. Mijn zussen

‍Hierboven al kort benoemd: ik heb twee zussen. Saskia & Debby. Geboren als twee-eiige tweeling. Bijna even groot, maar de een had gitzwart haar en de ander witblond. Prachtig! Mijn moeder wist pas in een laat stadium van haar zwangerschap dat er niet één maar twee kindjes in haar buik groeiden. Dat kon in die tijd nog he? We hebben het dan ook over 1973, dus inderdaad 50 (!) jaar geleden. Dit jaar, ten tijde van dit schrijven 2023, is een bijzonder jubileumjaar. We vierden dat Saskia 50 werd. En we Debby al 25 jaar moeten missen. 
> Hierover later vast een keer meer op dit platform.

4. Mijn ouders

‍Nu ik zelf, samen met Sjors, ouder mag zijn van vier kinderen zie ik veel van hun uitspraken in een ander perspectief. Zie ik hoeveel geduld ze met me hebben gehad. Hoeveel ze opgeofferd hebben van ‘hun eigen leven’ (daarmee bedoel ik: het leven náást de rol van ouder). Begrijp ik wat mijn moeder bedoelde als ze het lekker vond ‘even niet te hoeven koken’ of ‘te bedenken wat ze vanavond weer eens zou koken’. En zie ik hoe mijn vader geploeterd heeft. Zoveel wilde leren om te overleven. “Kennis is macht” is wat hij ondervond. En daarmee mocht hij strijden met de hooggevoelige dochter (ik) die hervond dat plezier boven prestatie gold. In mijn dertiger jaren verloor ik plotseling mijn vader en moeder. Ik denk nog elke dag aan ze en vertel mijn kinderen over ze. Zo houd ik ze levend. 
> Ook hier deel ik graag later meer over.

5. Kunstenaars en andere mensen die zich kwetsbaar opstellen. Zoals mijn man & kinderen.

‍Ik vind het zo cool om te merken dat kwetsbaarheid de afgelopen jaren echt als kracht is omarmd. Voelde me er vroeger vaak ‘alleen’ in staan. Las daarom veel diepte-interviews, boeken en bekeek video’s van mensen die er wel open over durfden te zijn. Die vond ik dus wel, maar gelukkig inmiddels in overvloed. Weet je nog het liedje van Maan “Ze huilt als ze lacht”? En nu Meau, in mijn beleving een rising star over kwetsbaarheid. En mede schrijfsters en dichters Lois Kruidenier met haar woord ‘kwetsbaarkracht’ en Dorothee Loorbach met ‘zachtig’. De linkjes naar hun kunst vind je in deze alinea en hieronder nogmaals op een rijtje.

Een (h)eerlijk platform voor dit alles

Mijn motivatie voor dit platform is om bovenstaande helden te delen. Voor mijn kinderen en voor jou. Wellicht dat ze je kunnen raken / inspireren. 
Oók is mijn motivatie om met dit platform het taboe te doorbreken van delen over je kwetsbaarheden, gevoeligheden, ervaringen, struggles en anderszins iets aangaande mentale gezondheid. Om je te laten beseffen dat je niet alleen bent.