Wat doe je wanneer je voelt dat er heftig nieuws de wereld rondgaat, als schrijver, als mens, als moeder? Wat deel je en wat laat je, wat doe je en wie staat er naast je?

Hierbij een note to (my)self over het luisteren naar je hart en het volgen van je intuïtie. Vaak 'weet' je het wel, maar heeft het andere 'weten' de overhand genomen. De kunst is dan je te herinneren en te herpakken. So I did. #oopsididitagain

In deze aflevering gaat Wendy de diepte in, met Leonie. Over rouw in een ander jasje. In een heel kleurrijk jasje. Mag je rouwen om een kind dat wel leeft? Ja, dat mag.

Dit gedicht is inmiddels een van de klassiekers van Wendy (Raakt). Even simpel als treffend tegelijk. Voor als je even niet goed weet wat je zeggen wil. En het toch zeggen wil. Ik denk aan je.

Sinds dit lotgenootje heeft 'lotgenoten' (wat ik maar suf, slachtofferig and so on vond) ineens een hele fijne lading gekregen. En besefte ik me: het is juist héél fijn. Niks sufs aan. Sterker nog. Er gaan echt deuren open. Harten ook.